# **Treningowe disco polo – kicz, który się sprzedaje**  

Dziś luźne rozważania bez naukowego research'u.
Disco polo to fenomen – jedni uważają je za synonim kiczu i tandety, inni widzą w nim prostą rozrywkę, która daje ludziom radość. Choć krytycy załamują ręce, to koncerty są pełne, a utwory z chwytliwymi refrenami ("małolatki auuu") biją rekordy popularności. Nie można zaprzeczyć jednemu: disco polo działa, bo trafia do szerokiej publiczności dzięki prostocie, powtarzalności i natychmiastowej gratyfikacji.
Oczywiście nie zamierzam tutaj hejtować disco polo. Niech każdy słucha sobie tam czego chce - sam również tupnę nogą na imprezie - chodzi mi o typowo robocze porównanie.

Podobny mechanizm działa w świecie treningu i fitnessu. Istnieje wiele metod, trendów i strategii sprzedaży, które pod względem merytorycznym są słabe, ale wciąż cieszą się ogromnym zainteresowaniem. Treningowe disco polo to obietnice błyskawicznych efektów, widowiskowe, ale nieskuteczne ćwiczenia, nachalne marketingowe zagrywki i trenerzy-gwiazdorzy, którzy budują swoje marki na clickbaitowych hasłach.  

W tym wpisie chciałbym przyjrzeć się bliżej temu zjawisku. Sprawdzimy, co składa się na „treningowe disco polo”, jakie są jego charakterystyczne elementy, dlaczego tak dobrze się sprzedaje i czy można mu przeciwstawić coś bardziej wartościowego.  

---

## **1. Magia „treningowego disco polo” – czyli co się dobrze sprzedaje**  

Czym charakteryzuje się disco polo?  
- Proste melodie, które każdy może zanucić (i wpadają w łeb),  
- Powtarzalne schematy, które nie wymagają myślenia,  
- Przekaz, który jest jasny i zrozumiały dla wszystkich,  
- Szybka satysfakcja – nie trzeba wgryzać się w głęboką warstwę tekstu czy szukać ukrytych znaczeń.  

Gdy przeniesiemy te zasady na grunt fitnessu i treningu, dodatkowo przekopując social media - będące głównym lejkiem sprzedażowym trenerów, trenerek i firm szkoleniowych - od razu rzucają się w oczy i uszy podobne schematy:  

- **Obietnice szybkich efektów przy minimalnym wysiłku** – „6-pack w 30 dni”, „10 cm mniej w talii w tydzień”, „Spal 5 kg tłuszczu bez wychodzenia z domu!”. Ludzie uwielbiają szybkie rozwiązania, więc magiczne programy treningowe cieszą się jeszcze - mimo szeroko dostępnej wiedzy - popularnością.  
- **Chwytliwe hasła bez naukowego pokrycia** – „Spal tłuszcz miejscowo!”, „Reset metabolizmu!”, „Trening, który działa nawet wtedy, gdy śpisz!”. Brzmi dobrze? Owszem. Działa? Niekoniecznie.  
- **Efekciarstwo ponad skuteczność** – ćwiczenia wyglądające spektakularnie na Instagramie, ale pozbawione sensu treningowego.  
- **Łatwość i dostępność** – brak potrzeby zgłębiania wiedzy, konsultacji ze specjalistą czy myślenia o technice.  Dostajesz gotowe suplementy/trening/sprzęt - cokolwiek sobie sprzedawca nie wymyśli - i już, działa. 

Tak jak w disco polo wystarczy prosty rytm i kilka powtarzających się słów, tak w treningowym disco polo wystarczy głośne hasło i obietnica spektakularnych efektów.  
Można porównać? Można:)

---

## **2. Tandetne metody treningowe, które działają marketingowo**  

Branża fitness jest pełna trendów, które w dużej mierze bazują bardziej na efekcie marketingowym niż rzeczywistej skuteczności. Oto kilka przykładów typowego „treningowego disco polo”:  

### ** Cyrkowe ćwiczenia**  
To treningi, które wyglądają świetnie na nagraniach, ale ich wartość merytoryczna jest bliska zeru. Oczywiście nie mam na myśli tutaj ludzi, którzy poprzez swoją cholernie ciężką pracę dokonują takich wyczynów, w które ciężko jest uwierzyć (wyciskanie betoniarki nad głowę czy robienie szpagatu pomiędzy dwoma krzesłami trzymając sztangę). Bardziej mam tu na myśli ćwiczenia, które wyglądają na efektywne - zastosowanie zakładanego na barki wynalazku do bezpiecznego robienia pośladków (nawet nie wiem jak to dobrze opisać :) ), udziwnione przysiady, ruchy pozbawione sensu i wszystko, co jest przerostem formy nad treścią.

### ** Treningi wibrujące i elektromagnetyczne**  
Czyli pasy odchudzające, platformy wibrujące i inne „cudowne” urządzenia, które „robią trening za ciebie”. W rzeczywistości ich skuteczność jest średnia lub minimalna, ale brzmią atrakcyjnie – a to wystarcza, by znalazły chętnych.  Myślałem, że te sprzęty odeszły już dawno do lamusa, jednak nadal funkcjonują i się sprzedają (ostatnio widziałem nawet w markecie cały zestaw do stymulowania mięśni - nie, nie chodzi o sex shop).

### ** Masowe wyzwania online**  
Wyzwania w stylu „schudnij w 30 dni” cieszą się ogromnym powodzeniem. O ile sama idea wyzwania jest spoko, to problem w tym, że najczęściej są one jedynie chwytem sprzedażowym. Ludzie dostają gotowy plan, ale bez dopasowania do ich realnych potrzeb czy poziomu zaawansowania. Efekt? Często kontuzje, brak długoterminowych rezultatów i rozczarowanie.  

### ** Magiczne diety i spalacze tłuszczu**  
Koktajle zastępujące posiłki, detoksy „oczyszczające organizm”, spalacze tłuszczu działające „bez ćwiczeń”. Brzmią atrakcyjnie, ale w rzeczywistości nie mają większego sensu.  

---

## **3. Trenerzy-gwiazdorzy i fit-influencerzy – twórcy treningowego kiczu**  

W branży fitness nie sprzedaje się tylko wiedza, ale przede wszystkim osobowość. Niektórzy trenerzy to prawdziwe gwiazdy, które swoją popularność budują bardziej na marketingu niż rzeczywistych umiejętnościach.  

- **Mistrz clickbaitu** – „Jeden trik, który zmieni twoją sylwetkę!”. Ostatecznie treść jest banalna, ale nagłówek działa.  
- **Self-made guru** – trener, który „sam przeszedł metamorfozę” i teraz zna tajemniczy sekret, którego „tradycyjni trenerzy nie chcą zdradzić”.  Inżynier twojego ciała :)
- **Fit-influencer z kodem rabatowym** – promuje wszystko, od magicznych gumek na odchudzanie po suplementy, które „zmieniają życie”.  

To wszystko działa, bo ludzie wolą charyzmatycznych liderów z prostymi przekazami niż rzetelną, ale trudniejszą wiedzę.  

---

## **4. Czy treningowe disco polo jest złe?**  

Nie zawsze. Tak jak disco polo potrafi bawić, tak „treningowe disco polo” może mieć pozytywne aspekty. Jeśli kogoś motywuje do ruchu – to już coś. Jeszcze kilkanaście lub nawet kilka lat temu zajęcia fitness, zumby czy czegoś w tym stylu wzbudzały u mnie odruch wymiotny. Dziś stwierdzam, że dopóki nie robisz nikomu krzywdy i ktoś znajduje chęć do ruchu poprzez takie zajęcia - to świetnie!

Problem jednak zaczyna się, gdy:  
- Obietnice są nierealne i wprowadzają ludzi w błąd,  
- Niska jakość treningu prowadzi do kontuzji,  
- Klienci tracą czas i pieniądze na metody, które nie działają.  

---

## **5. Alternatywa: solidny trening bez kiczu**  

Czy można konkurować z treningowym disco polo? Tak, ale wymaga to edukacji i długoterminowego podejścia. Kluczowe zasady:  
- **Rzetelna wiedza** – oparcie treningu na faktach, a nie na modzie.  
- **Indywidualizacja** – dostosowanie planu do konkretnej osoby, lub niszy, a nie masowa sprzedaż gotowych schematów.  
- **Autentyczność** – zamiast sztucznych trików, szczere podejście do klienta.  

Ja szczerze wierzę, że rzetelne i autentyczne budowanie swojej marki, wiedza, obroni się sama. Oczywiście sam stosuję (z różnym efektem) narzędzia marketingowe, jednak podstawą jest nikomu nie szkodzić i nikogo nie oszukiwać, dawać jak najlepszą jakościowo robotę. Nawet jeśli czasem wrzucam durne filmiki, to staram się w nich coś przekazać. Treningowe disco polo nie zniknie – bo ludzie lubią szybkie, proste rozwiązania. Ale prawdziwa jakość ma swoją wartość i na tym chciałbym zakończyć. Pytanie brzmi: **czy chcesz być odbiorcą masowej rozrywki, czy wybierasz nieco trudniejszą drogę ale otrzymujesz coś wartościowego i trwałego? Kiedy robisz tylko łatwe rzeczy - życie jest trudne. Kiedy decydujesz robić się trudne rzeczy - życie staje się łatwiejsze.**

Czy istnieją treningowe formy kiczu i tandety?

TRENINGOWE DISCO POLO

# **Prawdziwą pewność siebie zyskujesz dopiero wtedy, gdy przestajesz jej potrzebować**  

Pewność siebie – temat rzeka. W świecie sportu, treningu jest to temat jednocześnie powszechny...i ukryty. Z jednej strony często motywacją ludzi, żeby zacząć i kontynuować przygodę z treningami jest właśnie zyskanie pewności siebie, ale z drugiej strony ten temat rzadko widzi światło dzienne. Wychodzi to dopiero później - przy dalszej relacji czy współpracy. Poza tym dochodzi ego i zazwyczaj jesteśmy pewni siebie - ale na pokaz. A poza treningami?

Jedni szukają jej w samochodach uważanych za "klasę wyżej", jeszcze inni w zegarkach, gadżetach, ubraniach. Każdy chce jej więcej, bo społeczeństwo wmówiło nam, że to ona jest kluczem do sukcesu. Ale co jeśli to nie ona jest celem, a efektem ubocznym czegoś zupełnie innego?  

## **Pewność siebie jako iluzja**  

Psychologia od dawna zajmuje się tym zagadnieniem. W klasycznych teoriach pewność siebie często wiązano z wysoką samooceną – im lepiej myślimy o sobie, tym bardziej jesteśmy pewni siebie. Jednak badania pokazują, że to wcale nie musi działać w ten sposób. Roy Baumeister, psycholog społeczny, przeprowadził badania nad samooceną i odkrył, że wysoka samoocena niekoniecznie prowadzi do sukcesu. Co więcej – w niektórych przypadkach może prowadzić do większej podatności na krytykę i unikania ryzyka.  

To dlatego ludzie, którzy budują swoją pewność siebie na rzeczach zewnętrznych – statusie społecznym, wyglądzie, pieniądzach – w głębi duszy nigdy nie czują się wystarczający. Bo jeśli twoja pewność siebie zależy od tego, co masz lub co osiągasz, to wystarczy, że coś pójdzie nie tak, i cała ta fasada się rozpada.  

Poza tym gdy czyta się w ludziach jak w otwartej książce to tę tak zwaną "pewność siebie" można zetrzeć po kilku zdaniach rozmowy. Jeśli oczywiście taki by był cel.

Innym zagadnieniem jest w ogóle przyczyna. Dla każdego pewność siebie może oznaczać coś innego. Do tego dochodzi kwestia skąd się wziął nasz zaburzony obraz i czemu nie jesteśmy pewni siebie. Czemu w ogóle musimy ją budować. To jednak temat na inny wpis - zdecydowanie.

Fake it till you make it.
Czy ta technika, podejście zadziała? Udawaj tak długo pewnego siebie, aż zaczniesz nim być naprawdę. Tak długo aż iluzja stanie się prawdą?

"Sprezzatura" to włoskie słowo, które w dosłownym tłumaczeniu oznacza coś w rodzaju "niedbałości" lub "niewymuszonej elegancji". Choć pojęcie to pochodzi z renesansowych Włoch, szczególnie z dzieł Castiglione’a, to jego znaczenie wykracza daleko poza modę i styl – może dotyczyć także zachowań społecznych i postaw w życiu codziennym.


Sprezzatura wykracza jednak poza modę. W sensie bardziej ogólnym jest to sztuka bycia w świecie w sposób naturalny, nieprzesadny, ale zarazem pełen wewnętrznej pewności. Osoba, która przejawia sprezzaturę, nie stara się na siłę, by zrobić wrażenie na innych. Zamiast tego sprawia wrażenie, że wszystko przychodzi jej z łatwością – zarówno w działaniu, jak i w relacjach z innymi ludźmi.

To rodzaj postawy, w której autentyczność jest wyrażona przez luz i nieprzymuszone zachowanie, ale to luz, który wynika z głębokiej wewnętrznej pewności i umiejętności panowania nad emocjami i sytuacjami. W tym sensie sprezzatura ma związek z prawdziwą pewnością siebie, której nie trzeba udowadniać, bo jest naturalna i niewymuszona. To niczym mistrz w sztukach walki, który wykonuje trudne ruchy z łatwością, jakby były częścią codziennego życia.

Psychologicznie, sprezzatura może być rozumiana jako przejaw wysokiej odporności na stres i sytuacje wymagające kontroli. Osoby, które przejawiają sprezzaturę, nie dają się ponieść presji społecznej ani nie reagują przesadnie na trudne sytuacje. W życiu codziennym są w stanie działać w sposób, który wydaje się być wolny od nadmiernego stresu, z pozorną łatwością, nawet w obliczu wyzwań.

Sprezzatura to bardziej postawa niż technika. To stan umysłu, w którym podejmujemy działania i podejmujemy decyzje w sposób swobodny i naturalny, z równoczesnym ukryciem wysiłku, który może za tym stać. Niezależnie od tego, czy chodzi o sposób noszenia ubrań, czy o sposób bycia w codziennym życiu, sprezzatura to sztuka ukrywania trudności pod powierzchnią elegancji i pewności siebie.

Jednak właśnie - ukrywanie i maskowanie to też sztuka. Moim zdaniem kluczem jest nieco inne podejście.

## **Paradoks pewności siebie**  

Tutaj dochodzimy do sedna: **prawdziwa pewność siebie pojawia się wtedy, gdy przestajesz jej potrzebować**. Brzmi absurdalnie? A jednak moim zdaniem to jeden z najbardziej fascynujących paradoksów podejścia mentalnego.  

Gdy przestajesz obsesyjnie dążyć do bycia pewnym/ pewną siebie, przestajesz w ogóle o tym myśleć. Robisz to, co robisz, bez zastanawiania się, jak wypadniesz, jak zostaniesz oceniony i czy wyglądasz wystarczająco dobrze. Zamiast „chcę wyglądać na pewnego siebie”, zaczynasz po prostu działać. Poprzez autentyczne wyrażanie siebie, swojego człowieczeństwa w tym, czym się zajmujesz, w pracy, sztuce, codziennych zajęciach budujemy prawdziwą pewność siebie bez oparcia na przykład w materialnych rzeczach.

To zjawisko świetnie opisuje psychologia akceptacji i zaangażowania (ACT – Acceptance and Commitment Therapy). Jej twórca, Steven C. Hayes, zwraca uwagę na to, że próba kontrolowania myśli i emocji („muszę być bardziej pewny siebie”) często prowadzi do odwrotnego efektu. Im bardziej się starasz, tym bardziej czujesz, że ci nie wychodzi. Dopiero gdy odpuszczasz i pozwalasz sobie po prostu być – niezależnie od tego, jak się czujesz – pojawia się autentyczna swoboda.  

## **Pewność siebie jako efekt działania**  

Kiedy przestajesz potrzebować pewności siebie, zaczynasz ją naturalnie wyrażać. Każdym gestem, każdym słowem i każdym działaniem. Bo pewność siebie to nie jest coś, co posiadasz – to sposób, w jaki się poruszasz w świecie.  

Nie udowadniasz nikomu, że jesteś wartościowy. Nie potrzebujesz „manifestować sukcesu”, bo nie musisz nikogo przekonywać, że coś znaczysz. I to właśnie wtedy, paradoksalnie, ludzie zaczynają postrzegać cię jako osobę niezwykle pewną siebie.  

## **Jak przestać gonić za pewnością siebie?**  

1. **Zacznij działać bez oczekiwań** – Pewność siebie nie jest warunkiem, tylko konsekwencją. Nie czekaj, aż poczujesz się gotowy, zanim coś zrobisz. Działaj i pozwól, żeby pewność siebie przyszła jako efekt uboczny.  
   
2. **Przestań nadawać znaczenie opiniom innych** – Gdy nie przejmujesz się tym, co ktoś o tobie pomyśli, jesteś wolny. To nie znaczy, że ignorujesz konstruktywną krytykę – po prostu nie pozwalasz, by cudze zdanie decydowało o twojej wartości.  

3. **Nie buduj pewności siebie na rzeczach zewnętrznych** – Jeśli twoja wartość zależy od statusu, wyglądu czy osiągnięć, zawsze będziesz podatny na ich utratę. Skup się na tym, kim jesteś, a nie na tym, co masz.  

4. **Zaakceptuj, że czasem będziesz czuł się niepewnie** – I to jest w porządku. Pewność siebie to nie brak strachu czy wątpliwości – to gotowość do działania mimo nich.  

## **Podsumowanie**  

Pewność siebie to nie coś, co zdobywasz – to coś, co pojawia się, gdy przestajesz tego potrzebować. Kiedy robisz swoje bez presji, bez wymuszonej „charyzmy”, bez ciągłej potrzeby udowadniania czegokolwiek. Wtedy każdy twój krok i gest staje się wyrazem autentycznej, niewymuszonej pewności siebie.  

I właśnie dlatego najpewniejsi siebie ludzie to ci, którzy o pewności siebie… po prostu nie myślą.



### Bibliografia:

1. **Baumeister, R. F., & Vohs, K. D. (2007).** *Self-Regulation and the Executive Functioning of the Self*. In: *Handbook of Self-Regulation* (pp. 303-322). Academic Press.  


2. **Hayes, S. C., Strosahl, K. D., & Wilson, K. G. (2011).** *Acceptance and Commitment Therapy: The Process and Practice of Mindful Change* (2nd ed.). The Guilford Press.  


3. **Schmader, T., & Johns, M. (2003).** *Converging Evidence That Stereotype Threat Reduces Working Memory Capacity*. *Journal of Personality and Social Psychology, 85*(3), 440–452.  


4. **Gilbert, P. (2009).** *The Compassionate Mind: A New Approach to Life's Challenges*. New Harbinger Publications.  

5. **Kernis, M. H. (2003).** *Self-Esteem and Well-Being: A New Perspective*. *Psychological Inquiry, 14*(1), 1-26.  
 

6. **Neff, K. D. (2011).** *Self-Compassion: The Proven Power of Being Kind to Yourself*. William Morrow.  

Prawdziwą pewność siebie zyskujesz dopiero wtedy, gdy przestajesz jej potrzebować.

PEWNOŚĆ SIEBIE

Dziś krótko, ale treściwie.

    
    Każdego roku, z nadejściem stycznia, miliony ludzi na całym świecie formułują postanowienia noworoczne. Obiecują sobie schudnąć, rzucić palenie, zacząć oszczędzać czy nauczyć się nowego języka. Jednak statystyki są nieubłagane: badania wskazują, że jedynie 8% osób realizuje swoje postanowienia noworoczne.  Dlaczego tak się dzieje? Odpowiedź leży głębiej niż w samej dacie czy braku motywacji.
    

**Zakodowane schematy i „wgrane programy”**


	Nasze codzienne życie to suma nawyków i schematów, które kształtowały się przez lata. Są niczym programy komputerowe, które działają automatycznie, kierując naszymi decyzjami i zachowaniami. Przykładowo, osoba, która od lat po stresującym dniu sięga po słodycze, nie zmieni tego nawyku z dnia na dzień tylko dlatego, że jest 1 stycznia. Te głęboko zakorzenione schematy wymagają świadomej pracy i czasu, by je przeprogramować.

    

    Oczywiście jest to motywujące - zacząć od nowa, z czystą kartą. Jednak wgrane programy prędzej czy później wezmą górę - i właśnie dlatego około marca tłumy z siłowni w jakiś zagadkowy sposób zaczynają znikać.

    
    Jeśli do tego dodamy Ego, które znajduje potwierdzenie dla praktycznie każdego naszego działania - to oczywiście będziemy konstruować piękne i wymyślne wymówki, które będą tłumaczyły czemu mamy zrezygnować z postanowień. I stąd się biorą wszystkie: "sport to kontuzje", "na coś trzeba umrzeć" (moje ulubione) itd.

    
    Dzieje się tak, dlatego że naszym celem (jako ludzi) bazowo nie jest osiągać wymarzone rezultaty, tylko przetrwać i się rozmnożyć. I nawet jeśli mamy świadomie pojęcie o tym jak destrukcyjnie na przykład złe nawyki żywieniowe, brak ćwiczeń czy nałogi mogą wpływać na nasze zdrowie, to podświadomie będziemy trwali przy "nie do końca zdrowej ale znanej rzeczywistości", niż dążyć do "potencjalnie zdrowszej ale nieznanej rzeczywistości".

    
    Jak z tego wyjść?

    
    Już sam fakt bycia świadomym tego, że to zakodowany program nieco otwiera oczy. Dodatkowo jeśli podejdziemy do zmian jak do treningu (o tym więcej za chwilę), dołożymy nieco samodyscypliny, a przede wszystkim na poziomie podświadomym zmienimy obowiązujące nas zasady - to, czego chcemy stanie się nową rzeczywistością.


**Pułapka ustalonej daty**


	Wielu z nas wiąże zmiany z konkretnymi datami: „zacznę od poniedziałku”, „od nowego miesiąca”, „od nowego roku”. Jednak takie podejście może być pułapką. 
Przykładowo, osoba planująca rozpocząć dietę od poniedziałku może w weekend objadać się ulubionymi potrawami, co tylko pogłębia problem. Czekanie na „idealny moment” często prowadzi do prokrastynacji i odkładania zmian w nieskończoność. Tymczasem każda chwila jest dobra, by zacząć – nie potrzebujemy specjalnej daty, by wprowadzić pozytywne zmiany w naszym życiu.

    
    Jestem zdecydowanie bardziej za procesem, ciągłością, stałym doświadczaniem, niż za ustalaniem konkretnych dat. Daty mają znamiona skończoności i powtarzalności - a w końcu chcemy wyjść z danego schematu na stałe, a nie wiecznie go powtarzać.
    
**Działanie prowadzi do motywacji, nie odwrotnie**


	Często myślimy, że potrzebujemy odpowiedniego stanu emocjonalnego, by zacząć działać. Jednak to działanie często generuje motywację. Przykładowo, osoba, która zaczyna biegać mimo braku chęci, po kilku treningach zaczyna odczuwać satysfakcję i motywację do kontynuacji. To właśnie pierwsze kroki, nawet jeśli są trudne, prowadzą do stanu emocjonalnego sprzyjającego dalszym działaniom.

    
    Większość myśli, że potrzebujemy konkretnego stanu, określonego samopoczucia, daty, momentu, żeby działać, a rzeczywistość jest dokładnie odwrotna. Dopiero kiedy zaczynamy działać to wchodzimy w dany stan, mamy upragnione samopoczucie. To działanie otwiera drzwi, a nie czekanie na otwarcie drzwi rozpoczyna działanie.

    
    **Ci co mogą - robią. 
    Ci co robią - mogą. **


**Prawo treningu: ciągłość i długotrwała praca**


	Zmiana to proces, nie jednorazowy zryw. Osoba, która postanawia nauczyć się gry na gitarze, nie stanie się mistrzem po jednym intensywnym weekendzie ćwiczeń. Potrzebna jest regularność i cierpliwość. Podobnie jest z postanowieniami noworocznymi – jednorazowy zryw motywacji nie przyniesie trwałych efektów. Kluczem jest konsekwentna, długotrwała praca nad sobą.

    
    O tym mówiłem już wcześniej. Serie, ruchy, powtórzenia, prawo progresu - na tym można oprzeć naprawdę sporo kwestii związanych z życiem. Gdy przychodzisz pierwszy raz na siłownię, nie kładziesz się od razu pod sztangę 300 kg i nie próbujesz jej wycisnąć - najpewniej cię po prostu zgniecie. Do tego zadania trzeba podejść w inny sposób, swoje przećwiczyć i spokojnie dać sobie pracować. To samo z wprowadzaniem zmian.



**Wnioski**


	Postanowienia noworoczne często nie działają, ponieważ opierają się na iluzji, że zmiana daty przyniesie zmianę w naszym życiu. Tymczasem prawdziwa zmiana wymaga zrozumienia naszych nawyków, unikania pułapki „idealnego momentu”, podjęcia działania bez czekania na motywację oraz konsekwentnej, długotrwałej pracy. Zamiast czekać na nowy rok, zacznijmy działać teraz, krok po kroku, budując lepszą wersję siebie.

    
    Moim celem nie jest oczywiście wyśmiewać tych, którzy zaczynają z datą pierwszego stycznia. Każda motywacja jest dobra. Chcę jedynie zwrócić uwagę na istotę problemu i, być może, zbliżyć kogoś o krok do bardziej skutecznego poznania siebie i efektywnej pracy nad sobą.

    
   

Bibliografia

1. "Dlaczego postanowienia noworoczne nie działają? Powodem może być jeden czynnik" – Poradnik Zdrowie.


2. "Jak wprowadzać zmiany w życiu. Wskazówki psychologa" – Razem Psycholog.


3. "Psychologowie radzą nie robić noworocznych postanowień. Dlaczego?" – Medonet.


4. "Jak zmienić swoje życie na lepsze? Psycholog ma trzy ważne rady" – Medonet.


5. "Postanowienia noworoczne: dlaczego nam nie wychodzą? Eksperci wyjaśniają" – Poradnik Zdrowie.

Czy postanowienia noworoczne to błędne koło?

DLACZEGO TWOJE POSTANOWIENIA NOWORCZONE IDĄ DO KOSZA?

Czy faktycznie faceci to pizdeusze? Jak być mężczyzną w dzisiejszych czasach, i co w ogóle oznacza męskość?

KRYZYS MĘSKOŚCI

**3...2...1...**

     Gra głośna, ciężka muzyka, przez którą tylko trochę słychać krzyki tych, co stoją obok. Dym z generatorów robi dodatkowy klimat. Zawodnicy podskakują, wykonują pajacyki, skłony, luźno poruszają się z boku na bok. Jestem w środku tego tłumu razem z kolegą i czekamy aż odliczanie dobiegnie końca. Dookoła sportowe stroje, opaski na głowy i twarze z namalowanymi numerami startowymi.

     
 3...2...1...
     
     
       Ruszyliśmy. Przez masę startujących ciężko to nazwać biegiem, ale po kilkunastu metrach przechodzimy do lekkiego truchtu. Dobiegamy do pierwszej przeszkody. Bieg, ścianka do pokonania, trucht, czołganie, bieg, przeszkoda i dzwonek oznaczający, że ją ukończyłeś. Jest listopad, wszędzie błoto i już po pierwszej przeszkodzie jesteśmy w większości nim pokryci.

      Kolejne kilometry mijają w radości ale i skupieniu. Biegniemy z kolegą, pomagamy sobie i innym, doświadczamy. Kilka etapów biegu prowadzi przez rzekę. Razem z jej nurtem. Czasem jesteśmy po pas ale w większości woda sięga nam do klatki piersiowej. Ostatnia przeszkoda to zestaw drążków, kółek gimnastycznych i równoważni, zaraz po niej kontener z lodem i meta.

     Dziewczyna z obsługi biegu zawiesza mi medal na szyi, druga zarzuca na plecy folię NRC. Zbijam z kolegą piątkę, oddaję chip mierzący czas i siadam na ziemi. Kilka osób trzęsie się pod folią popijając gorącą herbatę. Inni robią sobie zdjęcia na pamiątkowej ściance. Znaczna większość się cieszy i jest wyraźnie nakręcona.

     Później mówiono, że pierwszy Runmageddon w jakim startowałem na dystansie 6km był najbardziej wymagającym biegiem w 2017 roku. Być może. Nie miałem odniesienia ani porównania.
     
     Polubiłem się z tą formą testowania siebie i choć biegaczem nie jestem, to od pierwszego OCR (Obstacle Course Racing) pokonałem jeszcze siedem, a pisząc ten post jestem dzień przed pobiegnięciem kolejnego.
       
       
![1728638169419.jpg](https://res.cloudinary.com/jaszczakw/image/upload/v1728638935/1728638169419_b1723c8c89.jpg)


**Z CZYM TO SIĘ JE?**

      Biegi przeszkodowe OCR ostatnimi czasy straciły trochę na popularności. Minął już boom na runmageddony, nie jara to już takich mas jak wcześniej. Mam wrażenie, że ci, którzy mieli skosztować, spróbować tej aktywności to już spróbowali. Zostali zainteresowani tematem i wyjadacze.

     Biegi te zazwyczaj polegają na tym, że mamy kilka, kilkanaście kilometrów terenu do pokonania, i co jakiś czas mierzymy się z różnego rodzaju przeszkodami – ścianki, doły, czołganie, drążki, woda, wahadła, cuda.
     
     Rodzajów, dystansów, form tej aktywności obecnie jest multum. Mamy biegi dla dzieciaków na dystansie kilkuset metrów, oczywiście z przeszkodami. Dystanse dla dorosłych są od 3 kilometrów do nawet ultramaratonów. Mamy formy Open, gdzie każdy może wystartować, każdy może każdemu pomagać i każdą przeszkodę trzeba pokonać bez wykonywania kary za odpuszczenie. Z drugiej strony są formy Elite, gdzie każdy biegnie sam i jeśli nie pokonasz którejś przeszkody – odpadasz. Są formy miejskie, terenowe, pustynne. Są kompleksowe formy wyzwań złożone z kilku biegów w roku.
     
     Jest w czym przebierać.
     
     Każdy się odnajdzie.
     
     Tylko czy to plus?
       
       
![1728638169453.jpg](https://res.cloudinary.com/jaszczakw/image/upload/v1728638935/1728638169453_5344f30467.jpg)


  **SKORO JEST DLA KAŻDEGO, TO JEST DLA NIKOGO**
  
  -Nie ma żadnego fun'u z biegu, w którym każdy może sobie wystartować. Po co mam w czymś takim biec? - znajomy na siłowni cisnął ze mnie i z koszulki z logiem Runmageddon.
  
  -Przecież nie biegłeś w czymś takim nigdy.
  
  -I nigdy nie pobiegnę.
  
  -Jak już miałbym biec, to przynajmniej, żeby coś wygrać. - wtrąca się drugi.
  
  -Dobra, wyjebane. Ja tam miałem z tego fun i dla mnie było spoko. - ucinam.
  
  Jednak później myślałem o tym sporo. Czy faktycznie jest tak, że skoro próg wejścia w taki rodzaj zawodów, biegu, jest związany tylko z opłatą za pakiet startowy, to czy jest to wyzwanie, czy zwykłe komercyjne gówno stworzone w celu promowania się w koszulkach, czy ze zdjęciami, będąc cały upaprany w błocie?
  
  Doszedłem do wniosku, że jedno i drugie. 
  
  I trzecie, i czwarte, i tak dalej.
  
  Dążę do tego, że każdy ma swoją historię do opowiedzenia (jakkolwiek komiksowo by to nie brzmiało). Każdy po coś tam jedzie. Pracując od kilkunastu lat jako trener spotykałem na swojej drodze skrajnie różne podejścia do tematu i sposoby priorytetyzowania celów.
  
  Znam ekipę Dziewczyn i Chłopaków, którzy są nakręceni na wyniki, startują za każdym razem z nastawieniem, żeby wykręcić lepszy czas, pokonać przeszkodę, na której ostatnio odpuścili, pokonują wszystko sami, starają się wskoczyć na podium, cały plan treningowy opracowany mają po to, aby być lepszymi w tej dyscyplinie.
  
  Prowadziłem Dziewczynę, która borykała się z poważnymi problemami zdrowotnymi, i po kilku latach pracy, wyjściu na prostą przebiegnięcie Runmageddon było dla Niej manifestacją wygranej, wyrażeniem siebie, tego że wzięła życie w swoje ręce i jest w stanie osiągnąć wszystko. Pomyśl sobie, kilka lat wstecz masz problem, żeby wejść po schodach i męczy Cię wszystko, kilkadziesiąt kilogramów zbędnej wagi, a dziś właśnie kończysz bieg, w którym byłaś/byłeś w stanie wspinać się na ścianki, po linach, pływać, czołgać się itd. Absolutnie niesamowite.
  
  Znam też osoby, które faktycznie biegają zupełnie dla fun'u, nie starają się nawet podchodzić do trudniejszych przeszkód, robią masę zdjęć, pozują do „paparazzich” będących na każdym zakręcie.
  
  Każdy ma swoją historię, którą manifestuje.
  
  I właściwie mógłbym na powyższym zdaniu zakończyć to, co mam do przekazania odnośnie podejścia do biegów OCR, wszelkiego rodzaju wyzwań czy zawodów. Jednak jest jeszcze kilka dodatkowych kwestii wartych omówienia.

       
       
![1728638169406.jpg](https://res.cloudinary.com/jaszczakw/image/upload/v1728638935/1728638169406_fe7fce871e.jpg)
       
**W MIARĘ NAUKOWO**

      Jak już wspominałem biegi przeszkodowe to wyścigi, które łączą elementy wytrzymałościowe, siłowe i zręcznościowe, stawiając przed uczestnikami liczne wyzwania fizyczne i psychiczne. Aby osiągnąć sukces lub ukończyć ten bieg bez robienia miliarda burpees (najczęstsza kara za odpuszczenie przeszkody) w tego typu zawodach, niezbędne jest wszechstronne przygotowanie zarówno ciała, jak i umysłu. Badania wskazują, że odpowiednie przygotowanie w obu tych obszarach może znacząco poprawić wydajność zawodnika oraz ograniczyć ryzyko kontuzji.
       
       Fizyczne wymagania biegów OCR są różnorodne, obejmując elementy wytrzymałości tlenowej, siły funkcjonalnej, zręczności, równowagi i koordynacji. Zawodnicy muszą pokonywać przeszkody takie jak wspinaczki, przenoszenie ciężarów, przeprawy przez błoto, czy bieganie na różnych nawierzchniach. To stawia wysokie wymagania wobec układu mięśniowo-szkieletowego oraz układu krążenia.
       
       Podczas OCR, zawodnicy często muszą biegać długie dystanse, co stawia wysokie wymagania względem wydolności aerobowej. Badania wskazują, że wysoka wydolność tlenowa jest jednym z najważniejszych predyktorów sukcesu w biegach Ćwiczenia takie jak bieganie interwałowe czy długodystansowe znacząco wspierają ten aspekt przygotowania.
       
       Przenoszenie ciężkich przedmiotów (np. wiader z piaskiem), wspinaczki czy pokonywanie przeszkód siłowych wymaga dużej siły mięśniowej. Kluczowe jest tutaj rozwijanie zarówno siły dynamicznej (do szybkich ruchów), jak i izometrycznej (do długotrwałych wysiłków). Trening siłowy oparty na podnoszeniu ciężarów, ćwiczeniach z masą ciała i ćwiczeniach stabilizacyjnych jest niezbędny do przygotowania fizycznego. Siła funkcjonalna – Kuba bardzo lubi i moi podopieczni także :)
       
       Podczas zawodów OCR zawodnicy odczuwają wysoki poziom zmęczenia mięśniowego, wynikający z naprzemiennego angażowania różnych grup mięśniowych w trakcie biegu i pokonywania przeszkód. Zmieniające się tempo oraz charakter wysiłku sprawiają, że energetyka ciała oscyluje między systemem tlenowym (podczas biegu) a beztlenowym (podczas pokonywania przeszkód).
       
       Fizyczna siła i wytrzymałość to tylko połowa sukcesu w OCR. Równie ważne jest przygotowanie mentalne, ponieważ biegacz musi być w stanie radzić sobie z dyskomfortem, stresem i zmęczeniem w obliczu nieprzewidywalnych przeszkód. Przeszkody fizyczne stają się w pewnym momencie przeszkodami mentalnymi – wyzwania, takie jak wspinaczka po linie po godzinach biegu, wymagają nie tylko siły, ale również mentalnej determinacji i umiejętności podejmowania decyzji w nie do końca komfortowych warunkach.
       
       Cognitive and Physical Demands in OCR wskazuje, że przygotowanie mentalne do OCR wymaga zdolności do zarządzania stresem oraz umiejętności szybkiego podejmowania decyzji.
       
       Ćwiczenia mindfulness, techniki relaksacyjne, a także wizualizacja pokonywania przeszkód mogą pomóc zawodnikom w radzeniu sobie z trudnymi momentami w trakcie wyścigu. Wiele przeszkód wymaga również koordynacji ruchowej i opanowania – zawodnicy muszą myśleć taktycznie i zachować spokój, nawet w obliczu wyzwań. To aspekt łączący wiele sportów – najpierw podnosisz sztangę w głowie, dopiero wrzucasz ją na barki.
       
       Biegi OCR przynoszą uczestnikom niezwykłą radość, co wynika z kilku czynników. Po pierwsze, wprowadzenie elementu rywalizacji w środowisku naturalnym (błoto, woda, pagórki) wywołuje w uczestnikach pierwotną satysfakcję z pokonywania trudności. Po drugie, badania wykazują, że pokonywanie fizycznych przeszkód w grupie lub z zespołem zwiększa poczucie wspólnoty i wzmacnia więzi społeczne.
       
       Wysiłek włożony w przekraczanie własnych granic fizycznych i mentalnych uwalnia endorfiny, hormony szczęścia, które powodują uczucie euforii po ukończeniu wyścigu.
       
       O ryzyku kontuzji nie będę się rozwijał – jest to dość oczywiste. Jest to pewnego rodzaju ekstremum i tutaj na każdym kroku coś może się po prostu popsuć. Ryzyko wpisane w ten sport, dające dodatkowy bodziec.

       
       
![1728638169472.jpg](https://res.cloudinary.com/jaszczakw/image/upload/v1728638934/1728638169472_42e2978747.jpg)

**OSOBIŚCIE **

     Odniosę się tutaj zarówno do biegów, zawodów i wyzwań. Według mnie jeśli jest coś, co popycha Cię do podejmowania aktywności – chcesz albo spróbować albo po prostu jara to Cię - czyli w mniejszy lub większy sposób z tym rezonujesz, i dodatkowo nie promuje to patologii, to raczej bym się nie skupiał na negatywach a pozytywach.
     
     Osobiście, niezależnie od tego czy biorę udział w Adrenaline Rush, zawodach kettlebell, biję swoje rekordy siłowe, czy tak jak teraz jestem w challange 90 dni bez cukru – traktuję to jako formę wyrażania siebie i jest to nieodłączną częścią mojego flow, rytmu życia (znowu komiksowa filozofia – wiem). Lubię w tym być i traktuję to nie jako cel sam w sobie ale jako część drogi. A samuraj nie ma celu, tylko drogę, c'nie?
     
     Jeśli chodzi o same biegi przeszkodowe – lubię to uczucie „nierozjebywalności” po biegu. Po prostu czujesz, że zrobiłeś/zrobiłaś coś, co jest nieosiągalne dla zwykłego śmiertelnika (mimo tego, że hejterzy mówią, że każdy może itd.). Podejrzewam, że kilka osób czytając te słowa kiwa głową w aprobacie. Adrenalina i dopamina to czynniki łączące wszystkich nietuzinkowych i ekstremalnych aktywności.

       
**KOZAK?**

     To w końcu jak? Nosisz koszulkę z logo Runmageddon to jesteś kozakiem, czy nie? Oczywiście to tylko przykład i można to odnieść do każdego rodzaju „trofeum”. Jak już się pewnie domyślasz – to zależy.
     
     Zależy od tego jaka historia się za tym niesie dla Ciebie personalnie.
     
     Czy jest to po prostu kolejna koszulka z pakietu, kolejny medal, czy jest to symbol wielu miesięcy czy lat pracy nad sobą. Co chciałeś/chciałaś przekazać, wyzwolić z siebie, manifestować tym challange'em. Jakie emocje Tobie towarzyszyły, wspomnienia, ludzie i relacje. Jakie doświadczenie i nauka z tego płynęły.
     
     Wydaje mi się, że po to kolekcjonujemy trofea.
     
     Pomyśl o tym następnym razem gdy ktoś pokaże Ci zdobycz z wyzwania, które Tobie wydaje się badziewne.

       
       
![1728638169495.jpg](https://res.cloudinary.com/jaszczakw/image/upload/v1728638934/1728638169495_1a9be6f15c.jpg)
       
**BIBLIOGRAFIA**

       
       
[https://hummov.awf.wroc.pl/Predictors-of-obstacle-course-racing-performance,113299,0,2.html](link)

[https://www.mdpi.com/1660-4601/16/16/2879](link)

[https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/32856729/](link)


KOSZULKA Z RUNMAGEDDON

**AGRESJA VS SIŁA SPOKOJU**

Wstęp

Na początek trochę ckliwego szmelcu. 

Całe dzieciństwo i lata nastoletnie mieszkałem na wsi. Pamiętam początki swoich treningów. Wiecie o co chodzi – piwnica, drążek, ławka zrobiona desek, sztanga z rury i koła zamachowe do tego jako obciążenie, kreatyna chowana po kątach. Dziś taki klimat to siłowniany vintage – klasa. Piękne czasy, szkoda że nie mam żadnego zdjęcia z tamtego miejsca. Jednak nie o tym.

W tym czasie również dostęp do informacji był ograniczony (tak, to jest dokładnie ten fragment, w którym influencerzy płaczą, że mieli tak ciężki początek a odnieśli taki sukces...jebać). Internet jak był, to był w kafejkach, a tak się składa, że jedyne „kafejki” wtedy u nas to były: szkoła, lub biblioteka, w której to bibliotece Pani łypała okiem zza ramienia gotowa rejestrować każdą stronę, którą się oglądało. Wiedza o treningu była przekazywana od kolegów, z czasopism, lub z internetu. W internecie oraz na płytach krążyły również filmiki motywacyjne – ikon kulturystyki, fightu. Praktycznie we wszystkich tych filmach, highlight'ach wszechobecna była agresja, nakręcanie się na trening, robienie rozpierdolu. 

W ogóle nie pokrywało się to z moim podejściem do kwestii ćwiczeń. 

Ćwiczyłem wtedy w ciszy, skupieniu i...ze spokojem. 

Jednak myślałem, że może tak jest lepiej, skoro ludzie miliard razy silniejsi ode mnie drą się na siłowni, walą z otwartej po plecach, strzelają sobie liście na rozruch. No i muzyka – najlepiej ciężkie techno lub metal, ma być głośno i konkretnie. Byli to ludzie, z których masa osób miała jako wzór.

Próbowałem – i to zupełnie nie było to. Nie to skupienie, nie ten rytm, treningi były szarpane i robione dość chaotycznie. Zostawiłem to na jakiś czas, niewiele o tym myśląc.

Jakiś czas później, po przeprowadzce do miasta oczywiście byłem stałym bywalcem siłowni, odwiedziłem ich naprawdę dużo – od bałuckich mordowni po sieciowe, bardziej „plastikowe” fitness kluby. Wszędzie było podobnie – im większy i silniejszy zawodnik czy też zawodniczka – tym więcej szumu, czasami miałem wrażenie, że ci ludzie są wkurwieni na ciężary. 

Znowu spróbowałem w ten sposób – i znowu totalnie wybijało mnie to z rytmu, zupełnie nie wpisywało się to w moją definicję ćwiczenia i treningu. Jakiś czas ćwiczyłem w ekipie – ale tutaj raczej każdy ćwiczył swoim rytmem, nie przeszkadzaliśmy sobie.

Wróciłem do swoich wypracowanych nawyków, do tego mindsetu jaki miałem na początku.

Trafiłem również na inspirowany prawdziwymi wydarzeniami film „Peaceful Warrior” („Siła Spokoju” w polskim tłumaczeniu – co było inspiracją dla tytułu). Jeśli nie oglądaliście to polecam serdecznie. Opowiada on o gimnastyku, który pogubił się w drodze przygotowań do kwalifikacji na olimpiadę i natrafia na nauczyciela. Film nie jest idealny ale opowiada o szukaniu swojej drogi, o tym, że wszystko dla nas jest treningiem i doświadczeniem, o szukaniu uważności w danym momencie swojego życia. Sam gimnastyk – Dan Millman - został w rzeczywistości mistrzem świata, oraz jest znany ze swojego mentalnego podejścia – jego książki („Body Mind Mastery” w szczególności) i podcast również polecam.

Film, książki, szukanie dało kilka odpowiedzi, pozwoliły spojrzeć szerzej i dały również potwierdzenie tego, co robiłem już do tej pory – co często bywa złudne.

Z czasem wypracowałem przyzwoitą formę. Były przygotowania pod pierwszy Top Team – spokój i praca. Robienie totalnie scenicznej, kulturystycznej formy – jeszcze większy spokój, skupienie, praca. Dalej również te cechy mi towarzyszyły.

Rytm, spokój, skupienie.

Agresja jedynie to psuła.

Jednak.

Są przecież ludzie – bardzo możliwe, że duża część czytających z Was nie jest sobie w stanie wyobrazić trenowania w mój sposób – którzy świetnie funkcjonują w takim środowisku i potrafią korzystać z agresji, żeby bić rekordy, przełamywać stagnację, pokonywać bariery. Tylko czy faktycznie są w stanie pracować w ten sposób długoterminowo?

Do tego dochodziły oczywiście przekonania. Przekonania nas warunkują – w najbardziej fundamentalny sposób. Jak powinien zachowywać się prawdziwy mężczyzna? Od dawna kodowany był w nas wzorzec, że wielki chłop to siła, agresja, czasem wręcz promowane były patologiczne zachowania – w końcu „łobuz kocha najbardziej”.

To jak to w końcu jest?

Okazuje się, że jeden i drugi zasób jest potrzebny i zależy od danej osoby, uwarunkowań charakteru, trybu życia itd., z jakiego zasobu – spokoju czy agresji – jest lepiej korzystać. Mało tego. Dany zawodnik lub zawodniczka może na różnych etapach życia, kariery, swojej drogi, czerpać benefity zarówno z agresji jak i siły spokoju. 

Jak to w życiu – jeden zasób nie istnieje bez drugiego. 

Jednak aby używać świadomie agresji trzeba moim zdaniem "wypracować" ją sobie spokojem, spójnością z samym sobą, pewnością siebie niewymagającą udowadniania niczego innym i sprawczością. A jeśli posiądziesz te cechy, to właściwie agresja będzie potrzebna w kilku przypadkach. O tym za chwilę.

Zauważ, że jeśli podchodzisz do tematu – w tym przypadku sportu, treningu – ze spokojem, zdolnością zajrzenia w siebie i zdefiniowania oraz poradzenia sobie ze swoimi lękami, słabościami, bez "podpalania" się, jesteś uczciwy/uczciwa wobec siebie to masz zdolność rzetelnej i realnej oceny swojego progresu, zarządzania zmęczeniem, kontrolowania narzędzia jakim jest zarówno nasze ciało jak i umysł.

W treningu (zresztą nie tylko) liczą się małe wybory i całość naszego postępu składa się właśnie z tych małych decyzji. Według mnie z podejściem agresywnym dokonujemy bardziej impulsywnych, nieprzemyślanych decyzji. I o ile zjedzenie trzech batonów zamiast posiłku będzie jednorazowo miało mniej opłakany skutek, to na przykład rzucenie się na rekord próbując wziąć z treningu na trening 30kg więcej w danym boju – bo mam dobry dzień / chcę kogoś dogonić – może przynieść katastrofalny efekt dla naszego dalszego trenowania.

W źródłach znalazłem takie cechy charakterystyczne i potencjalne korzyści płynące z agresywnego podejścia do sportu:

Agresywne podejście w sporcie charakteryzuje się intensywnością, determinacją i wysoką energią. Sportowcy stosujący tę strategię często:


1. **Wykazują dużą agresywność i zacięcie:** Dążą do dominacji nad przeciwnikiem, nie boją się ryzykować i podejmować szybkich, dynamicznych decyzji.
2. **Mają silną motywację i wolę walki:** Cechuje ich niezłomna determinacja, by wygrać za wszelką cenę.
3. **Wykazują pewność siebie:** Agresywni zawodnicy często emanacją pewnością siebie, co może zastraszyć rywali.

Korzyści płynące z agresywnego podejścia obejmują:

- **Zwiększenie szans na przejęcie inicjatywy:** Agresywni zawodnicy mogą szybciej narzucić swój styl gry, zmuszając przeciwników do defensywy.
- **Wysoka intensywność gry:** Może prowadzić do szybszych rozstrzygnięć, zmniejszając czas, w którym przeciwnik może się dostosować.
- **Psychologiczna przewaga:** Agresywny styl może wywierać presję na przeciwnikach, co może prowadzić do ich błędów.

Można się zgodzić, tylko w kontrze od razu mogę dodać, że jeśli pracuje się z wewnętrznym spokojem i ma się poukładane wszystko wewnątrz siebie to zarówno próba dominacji, zastraszenia jak i presja w ogóle nie wchodzi w grę. Po prostu nas wtedy nie dotyczy, nie musimy nikomu nic udowadniać i nie mamy potrzeby się niczego bać. 

Dodatkowo według mnie agresja wobec "rywali" zawsze wynika ze strachu. Jeśli mamy w sobie siłę spokoju to omijamy również ten aspekt.

Jedyny przypadek to gdy faktycznie mamy sytuację "walcz lub uciekaj" – na przykład bezpośredniego zagrożenia ze strony innych osób, gdy musimy siebie, kogoś uratować z opresji, szybko działać - wtedy możemy uruchomić agresywny potencjał, żeby wyjść cało z danej sytuacji. Jednak warto zauważyć, że żeby efektywnie to zastosować, o wiele wydajniej będzie, jeśli poprzedzimy to spokojną pracą. Sztampowy przykład – jeśli masz kogoś przyciśniętego pod autem i chcesz je unieść to kilka lat tego, co robiłeś/robiłaś wcześniej spokojnie i konsekwentnie na siłowni będzie miało pozytywne przełożenie na ostateczny rezultat. W porównaniu – gdy będziemy agresywnie, ale chaotycznie się szarpać to istnieje spora szansa, że niewiele zdziałamy.

To wszystko oczywiście moje zdanie, poprzedzone latami zarówno własnych doświadczeń jak i doświadczeń innych osób. Podsumowując – według mnie agresja oczywiście ma swoje miejsce ale stosowana jako sposób i metoda minsetu w treningu przysporzy nam w długim terminie jedynie problemów. Siła spokoju jest za to według mnie drogą, która ma potencjał zarówno w utrzymaniu nas w zdrowiu fizycznym, progresowaniu jak i w odnalezieniu swojego prawdziwego wewnętrznego spokoju.

Poniżej bibliografia, przyznam, że źródła z których korzystałem były wyjątkowo smaczne – zainteresowanych proszę o kontakt – podam z chęcią gdzie można znaleźć książki i artykuły:



## Książki


1. **Mumford, G. (2015). *The Mindful Athlete: Secrets to Pure Performance*.** Parallax Press.

2. **Afremow, J. (2015). *The Champion's Mind: How Great Athletes Think, Train, and Thrive*.** Rodale Books.


3. **Mack, G., & Casstevens, D. (2001). *Mind Gym: An Athlete's Guide to Inner Excellence*.** McGraw-Hill.

4. **Millman D. (1999). Body Mind Mastery. **, New World Library. 


### Artykuły Naukowe

1. **Hanton, S., Jones, G., & Connaughton, D. (2002). "Mental Toughness and Stress in Sport." *International Journal of Sport Psychology*, 33(2), 193-209.**
   - Artykuł badający różne aspekty mentalnej wytrzymałości w sporcie.

2. **Rushall, B. S., & Hackfort, T. S. (1987). "Aggression in Sport: Issues and Critiques." *Sport Science Review*, 16(3), 21-37.**
   - Analiza roli agresji w sportach i jej wpływu na wyniki.

3. **Kotsifas, W. J. (2018). "Mindfulness and Sport Performance: A Meta-Analytical Review." *Journal of Sport Psychology*, 45(4), 267-290.**
   - Przegląd meta-analityczny wpływu mindfulness na wyniki sportowe.


### Blogi


1. **"The Calm Mind of a Champion: How Meditation and Mindfulness Can Boost Your Athletic Performance." Psychology Today.**
   - Artykuł opisujący, jak medytacja i mindfulness mogą poprawić wyniki sportowe.

2. **"Aggressive vs. Calm: Which Mentality Works Best for Powerlifters?" T-Nation.**
   - Porównanie różnych podejść mentalnych w kontekście powerliftingu.










Porównanie roli agresji i siły spokoju w treningu.

AGRESJA VS SIŁA SPOKOJU

Ostatnio możemy zaobserować rozwijający się trend na stosowanie biohackingu.
Eksperymentowanie z ciałem i umysłem w celu poprawy wydajności i zdrowia jest ruchem, opartym często na naukowych podstawach, skupia się na wykorzystaniu nowoczesnych technologii, suplementów i praktyk w celu optymalizacji ludzkiego organizmu.

Początki biohackingu można śledzić do lat 80. XX wieku, kiedy to pojawiły się pierwsze grupy i społeczności eksperymentujące z biologią poza tradycyjnymi instytucjami naukowymi. Jednakże, dopiero w ostatnich latach, wraz z postępami technologicznymi, biohacking zyskał na popularności i stał się szerzej dostępny dla amatorów i entuzjastów. 

Wraz z rozwojem technik optymalizacji ciała i umysłu powstał również trend, który mówi, że biohacking nic nie daje, i ogólnie można wszystko z nim związane wyrzucić do kosza.

	
Jak zatem z tym jest? 


Działa, czy nie działa?


Prawda, jak to prawda, zazwyczaj leży gdzieś pośrodku.

Sama nazwa "biohacking" jest mocno chwytliwa, jednak do mnie osobiście w ogóle nie trafia. Wiąże się ona z całą otoczką, która mówi, że biohacking zrobi z Ciebie superczłowieka, nagle zaczniesz myśleć jak ten koleś z filmu "Jestem Bogiem", i tak dalej. Spora część producentów suplementów, czy trenerów, którzy sprzedają te suplementy i rewolucyjne metody niejako obiecuje takie rezultaty. W większości jest to gówno prawda, cały biohacking jest ładnie "opakowany" w opisy i słowa, i forma jest mocno przerośnięta w porównaniu z treścią.


Na pewno widzieliście reklamy stacków supergrzybów, oraz boosterów umysłu, które są reklamowane jako specjalna mieszanka suplementów, starannie wyslekcjonowana i komponowana w odpowiedniej fazie księżyca, oczywiście tylko przez osoby o czystym sumieniu. Cena również jest odpowiednia.


Dlatego nazwa "biohacking" nieco mnie odtrąca.


Wolę po prostu mówić o sposobach optymalizacji ciała i umysłu.


Jednak co się w ogóle na to składa?


Kilka z najbardziej popularnych hacków i suplementów stosowanych w biohackingu to:


**Intermittent Fasting (IF)**: Metoda ograniczania okna czasowego spożywania posiłków, co może prowadzić do poprawy metabolizmu, redukcji zapalności oraz wydłużenia życia.

**Suplementacja - szeroko pojęta**: Regularne przyjmowanie witamin, suplementów poprawiających start rano, wyciszenie wieczorem, oraz całej gamy innych suplementów.

**Nootropiki**: Substancje chemiczne lub naturalne, takie jak np. L-teanina czy modafinil, które poprawiają funkcje poznawcze, koncentrację i pamięć.

**Dieta ketogeniczna**: Dieta wysokotłuszczowa i niskowęglowodanowa, która może poprawić funkcje mózgu, kontrolować poziom cukru we krwi i pomóc w utracie wagi.

**Ekspozycja na zimno**: Kąpiele lodowe, prysznice zimne lub terapia zimnem mogą poprawić krążenie, redukować stan zapalny, przyspieszyć proces regeneracji, a także służyć jako kickstarter od rana.

**Ekspozycja na ciepło**: Tutaj głównie sauna. Poprawia krążenie, zmniejsza obolałość mięśni, relaksuje, wspiera regenrację układu nerwowego.

**Medytacja**: Praktyka medytacji może zmniejszyć poziom stresu, poprawić koncentrację, a nawet zmienić strukturę mózgu, wpływając korzystnie na zdrowie psychiczne.

**Jakość snu**: Odpowiednia ilość snu oraz jego jakość mają kluczowe znaczenie dla regeneracji organizmu, poprawy pamięci, koncentracji i ogólnego zdrowia.

**Fasting Mimicking Diet (Dieta imitująca post)**: Program żywieniowy, który naśladuje efekty postu, stymulując autfagię i naprawę komórek, co może przyczynić się poprawy zdrowia.


Nie będę wymieniał w tym poście wszystkich sposobów i technik biohackingu, bo nie jest to celem tego wpisu. 


Osobiście również stosuję kilka z nich, takich jak ekspozycja na zimno, ekspozycja na ciepło, uziemianie, medytacja i praca w transie, całą litanię rzeczy, które poprawiają jakość snu - na przykład ograniczenie bodźców, światła białego. Również przyjmuję suplementy, czasem dorzucę do śniadania lion's mane czy chaga.


Według mnie większość ze sposobów optymalizacji działa i warto je stosować, jednak według mnie warto pamiętać o kilku zasadach:


- Hierarchia wartości i właściwy porządek - to jest podstawa podstaw, o której powtarzam to zawsze, do znudzenia - najpierw zadbaj prostymi sposobami o podstawy - jedz, ćwicz i regeneruj się właściwie. Jeśli liczysz, że omijając treningi, jedząc syf i mając rozwalony sen nadrobisz to suplementami, sauną, morsowaniem czy czymkolwiek innym, to oczywiście możesz próbować, ale nie wróżę sukcesów.


- Omijaj marketingowe sztuczki - rozumiem, że zarabiać można praktycznie na wszystkim, jednak patrząc od strony klienta, który posiada odrobinę wiedzy i świadomości - takna dobrą sprawę cały biohacking jest oparty na prostych rzeczach - omijaj to, co szkodzi i stosuj to, co pomaga. Nie ma tutaj rewolucyjnych produktów, a jeśli już ktoś reklamuje swoje stacki czy sposoby jako supernowoczesne i rewolucyjne to warto poczekać na rzetelne informacje. Efekt jest miernikiem prawdy.


- Upraszczaj jak możesz - stosowanie skomplikowanej porannej rutyny, która trwa trzy godziny, naświetlań w ciągu dnia i podobnej ilości czasu na wieczór może nam zabrać większość dnia, który miał być przecież przeznaczony na np. produktywną pracę. To działanie nas rozwija, a nie przygotowanie do działania.


- Nadaj znaczenie - to chyba najbardziej tricky - nie uważasz, że jeśli nadamy czemuś znaczenie i sens, to efekt działania jest lepszy, lub w ogóle jest? Dążę to tego, że musimy być świadomi co robimy, po co, skierować na to swoją uwagę, bez robienia czegoś w roztrzepany sposób. Trening kiedy jesteś skupiony/skupiona wchodzi lepiej, prawda? Nie bez powodu również mówi się, żeby nie grzebać w telefonie gdy spożywa się posiłek. To samo z prowadzeniem prawdziwej rozmowy z drugim człowiekiem. To moje (nie tylko moje) osobiste zdanie - jeśli nadajesz czemuś znaczenie i kierujesz na to swoją uwagę, intencję to po prostu lepiej wychodzi.



Podsumowując mógłbym powiedzieć to, co powtarzam przy okazji praktycznie wszystkich innych aspektów naszego życia.


Zdrowy rozsądek i balans jest kluczowy we wszystkim.


*Bibliografia:*


1. Mattson, M. P., Longo, V. D., & Harvie, M. (2017). Impact of intermittent fasting on health and disease processes. Ageing Research Reviews, 39, 46-58.
2. Calder, P. C. (2015). Marine omega-3 fatty acids and inflammatory processes: Effects, mechanisms and clinical relevance. Biochimica et Biophysica Acta (BBA)-Molecular and Cell Biology of Lipids, 1851(4), 469-484.
3. Lanni, C., Lenzken, S. C., Pascale, A., Del Vecchio, I., Racchi, M., Pistoia, F., & Govoni, S. (2008). Cognition enhancers between treating and doping the mind. Pharmacological Research, 57(3), 196-213.
4. Paoli, A., Rubini, A., Volek, J. S., & Grimaldi, K. A. (2013). Beyond weight loss: a review of the therapeutic uses of very-low-carbohydrate (ketogenic) diets. European Journal of Clinical Nutrition, 67(8), 789-796.
5. Shevchuk, N. A. (2007). Adapted cold shower as a potential treatment for depression. Medical Hypotheses, 70(5), 995-1001.
6. Weston, K. S., Wisløff, U., & Coombes, J. S. (2014). High-intensity interval training in patients with lifestyle-induced cardiometabolic disease: a systematic review and meta-analysis. British Journal of Sports Medicine, 48(16), 1227-1234.
7. Tang, Y. Y., Hölzel, B. K., & Posner, M. I. (2015). The neuroscience of mindfulness meditation. Nature Reviews Neuroscience, 16(4), 213-225.
8. Hughes, D. A. (2005). Effects of dietary antioxidants on the immune function of middle-aged adults. Proceedings of the Nutrition Society, 64(04), 489-499.
9. Besedovsky, L., Lange, T., & Born, J. (2012). Sleep and immune function. Pflügers Archiv-European Journal of Physiology, 463(1), 121-137.
10. Longo, V. D., & Mattson, M. P. (2014). Fasting: Molecular mechanisms and clinical applications. Cell Metabolism, 19(2), 181-192. 
	

BIO***KING

**WSTĘP**

Temat dopingu zarówno w sporcie amatorskim, rekreacyjnym czy zawodowym nadal jest mocno kontrowersyjny (dlatego gasząc ogień benzyną - tytuł artykułu niech też taki będzie 😊 ). Oczywiście wchodząc w "to-zależyzm" nie dla każdego zarówno tytuł jak i tematyka będą wzbudzające jakiekolwiek emocje.

Negatywne nacechowanie danego tematu wychodzi z zakodowanych przekonań a czasem z braku wiedzy.

Jednak ile ludzi tyle opinii i każdy ma prawo do własnej.
Ja też.

Lecimy.

**TY STERYDZIARZU PIE****ONY!**

Pewnie wielu z Was pamięta uczucie i awanturę, kiedy rodzic znalazł skrupulatnie schowaną puszkę z kreatyną albo białkiem.
Pewnie wielu z Was doświadczyło uczucia, kiedy to ćwiczyliście regularnie, trzymaliście jedzenie, dbaliście o każdy aspekt życia, po prostu robiliście konkretną robotę będąc "na czysto" a kolega albo koleżanka z siłowni wyskoczył z pytaniem: "Jaki towar walisz?" nawet nie przyjmując do wiadomości, że może być inna opcja.
Kojarzycie tego mema, na którym siedzi typ na kanapie, ogląda mecz i mówi "ja to bym szczelił", albo tego, na którym ogląda wybory miss i mówi "ma za duży nos"?. Jeśli nie to proszę bardzo - służę pomocą.

![kurła.png](https://res.cloudinary.com/jaszczakw/image/upload/v1703885759/kurla_cede0e05f0.png)




![nos.png](https://res.cloudinary.com/jaszczakw/image/upload/v1703885760/nos_e624c61192.png)


Chcę powiedzieć, że w dużej mierze ludzie mając niewielki zasób wiedzy nadrabiają wyrobionymi przekonaniami. Nie można pominąć faktu, że często są również hipokrytami.

Zazwyczaj najwięcej do powiedzenia w temacie sportu, prowadzenia, treningu oraz dopingu ma ten gość z kanapy, który popołudnia spędza przed telewizją i raczej nie są najlepszymi znajomymi z aktywnością fizyczną. Wymaga i krytykuje ludzi, których ogląda, żeby pobijali rekordy, zdobywali medale nie posiadając żadnej wiedzy z czym to się wiąże, jakich wyrzeczeń to wymaga. Jeśli sportowiec złapie kontuzje to jest patałach. Jeśli złapią go na dopingu to oszust, złodziej i pijak (bo każdy złodziej to pijak).

Zresztą to nie tylko kwestia sportu zawodowego. W kwestii zdrowotnej również ten temat jest mocno napiętnowany.

Wyobraźcie sobie sytuację, że siedzicie w gronie znajomych, rodziny, bliskich i mówicie, że:
- przyjmuję tabletki antykoncepcyjne - no spoko, twoja decyzja, okej;
- byłem/byłam na badaniach i po konsultacji z lekarzem wyszło, że muszę przyjmować leki na tarczycę, bo mam niedoczynność - dobrze, że działasz i dbasz o zdrowie, super;
- wyszło mi, że mam zaniżony poziom testosteronu i przyjmuję, żeby go wyrównać - ...O ty sterydziarzu pier****ny, dupę kłujesz?!

Pewnie nie w każdym towarzystwie będzie taka reakcja, jednak w wielu przypadkach będzie podobny respons. Mimo tego, że te trzy przykłady odnoszą się do przyjmowania hormonów i mocno dyskusyjne będzie porównanie pod kątem ogólnego poziomu zdrowia i powikłań przyjmowanie antykoncepcji hormonalnej w porównaniu z testosteronem w takim samym celu.

Oczywiście przede wszystkim będzie tutaj ważne skąd bierze się niski poziom testosteronu u mężczyzn i zanim przejdzie się do TRT (testosterone replacement therapy) kluczowym jest, żeby zadbać choćby o ruch, odżywianie, suplementację, regenerację, zrezygnowanie z używek, zredukować poziom stresu itd.

I ten moment jest dobry, aby przejść do następnego podrozdziału, czyli...


**KORSARZ VS ACHTUNG**

Jest przeogromna różnica pomiędzy byciem na "bombce" aby wyrównać poziom hormonów (korsarz), a byciem na "bombie" kiedy to przyjmujemy zdecyodowanie za dużo towaru, i testosteron jest tylko bazą dla innych środków sterydowych, powiedzmy trenbolon, hormon wzrostu, do tego np. insulina itd. (achtung).


![Blue Red Comic Creative Versus YouTube thumbnail.png](https://res.cloudinary.com/jaszczakw/image/upload/v1703885759/Blue_Red_Comic_Creative_Versus_You_Tube_thumbnail_920814cf60.png)


Trzeba to wyraźnie rozróżnić. 

Pierwsze jest zdecydowanie bardziej prozdrowotne, choć może być równie wykorzystywane do przekraczania granic i pomaganiu w osiąganiu celów sportowych. Achtung jest nastawiony na cel. W obydwu przypadkach niezwykle ważna jest świadomość użytkownika - czyli po co nam to potrzebne tak właściwie i z jakimi konsekwencjami, powikłaniami może się to wiązać.

W przypadku TRT spora ilość mężczyzn decyduje się na taki rodzaj terapii ze względu na benefity, jak i coraz więcej lekarzy się w tym specjalizuje. 

W przypadku prowadzenia pod kątem dopingu świadomość jest coraz większa, jednak nadal w pewnych kręgach istnieje przekoanie, że im więcej tym lepiej, i sterydy odgrywają - zupełnie moim zdaniem niepotrzebnie - niewspółmiernie dużą rolę w stosunku do treningu, diety, czy okołotreningowych nawyków.

Wspominałem o świadomości i to ona będzie głównym tematem następnego podrozdziału.

**Z SIŁOWNI DO DOKTORATU**

W ostatnich latach obserwujemy zauważalny wzrost świadomości zarówno w kręgach naukowych, jak i wśród osób amatorsko uprawiających sport, odnośnie skutków przyjmowania sterydów i stosowania środków dopingowych. Temat ten stał się przedmiotem intensywnych badań i dyskusji, co przyczyniło się do lepszego zrozumienia zarówno korzyści, jak i potencjalnych zagrożeń związanych z tego typu praktykami.

Wśród naukowców, coraz więcej badań koncentruje się na wpływie sterydów anaboliczno-androgennych (SAA) na organizm ludzki. Badania te obejmują nie tylko ich skutki na rozwój mięśni i wydolność fizyczną, ale również potencjalne zagrożenia dla zdrowia, takie jak zaburzenia hormonalne, problemy sercowo-naczyniowe, a nawet wpływ na funkcję psychiczną. To podejście naukowe pomaga w dostarczeniu bardziej kompleksowego obrazu konsekwencji związanych z przyjmowaniem sterydów.

W środowisku sportowym, zarówno zawodowym, jak i amatorskim, rośnie świadomość etycznych i zdrowotnych aspektów stosowania środków dopingowych. Organizacje sportowe oraz agencje antydopingowe prowadzą kampanie edukacyjne, mające na celu uświadamianie sportowców o ryzyku związanym z używaniem niedozwolonych substancji. Wprowadzane są także bardziej restrykcyjne kontrole antydopingowe, które mają zapobiec nadużywaniu środków dopingowych.

Warto zauważyć, że coraz większa liczba sportowców dzieli się swoimi doświadczeniami z przyjmowaniem sterydów i stosowaniem środków dopingowych, co przyczynia się do formowania społecznej dyskusji na ten temat. Media społecznościowe, blogi oraz fora internetowe stają się platformą, na której zarówno profesjonaliści, jak i amatorzy dzielą się informacjami na temat skutków ubocznych, pułapek i konsekwencji związanych z tym rodzajem praktyk.

W świetle rosnącej świadomości, istotne jest kontynuowanie badań naukowych oraz edukacja społeczna, aby skierować uwagę na zdrowe i etyczne metody poprawiania wydolności fizycznej. Wspólna praca naukowców, organizacji sportowych, sportowców i społeczności może przyczynić się do kształtowania bardziej zrównoważonego i odpowiedzialnego podejścia do treningu sportowego. 

Nie musimy ograniczać się do wiedzy kolegów z siłowni, lub tę wiedzę możemy w prosty sposób zweryfikować.


**SAMO ROŚNIE!**

Tutaj kolejna kwestia, która jest drażniąca i owiana wieloma mitami. 

Środki dopingowe nie zrobią za ciebie roboty.

Nie sprawią również, że będziesz trenować lżej. Ba! Przyjmując doping nawet nie powinieneś/powinnaś trenować lżej.

Doping służy do przekraczania granic i w połączeniu z wcześniej wspomnianą wiedzą i świadomością jego przyjmowania - pozwala on na to, żeby ciężej i więcej zapier***ać i móc się z tego zregenerować. 

Samo nie urośnie, siła sama nie wskoczy, nic samo się nie zrobi. Kropka.


**"NIGDY NIC NIE BRAŁEM - ZA MŁODU TYLKO METĘ"**


Takim zdaniem "uraczył" mnie kiedyś znajomy... Wokół dopingu panuje o wiele więcej mitów, co jest zrozumiałe. Jednak łącząc te mity z ignorancją dla wiedzy otrzymujemy czasem mieszankę wybuchową. Metanabol - "meta" - swego czasu jeden z najbardziej popularnych środków w naszym Kraju uznawany był za lekki środek, ponieważ najczęściej był przyjmowany w formie tabletek. Stosowano go bez wsparcia wątroby i oczywiście według siłownianych prawideł nie trzeba było robić po nim odbloku (procesu przywrócenia naturalnej równowagi hormonalnej) Niestety metanabol jest jednym z najsilniejszych i najbardziej toksycznych środków dostępnych na rynku, w stosunku 1:1 jest silniejszy od (uznawanego za kosę) anapolonu. Czyli jeszcze nie tak dawno panował trend na przyjmowanie praktycznie najmocniejszego sterydu jaki tylko był, bez żadnego przygotowania, prowadzenia, przy jednoczesnym przeświadczeniu, że jest lajtowy, bo jest w tabletkach.

W ogóle panowała opinia, że to, co w zastrzykach to sterydy, a to co w tabletkach to suplementy. Nawet jeśli przyjmowaliśmy witaminę B12 w zastrzyku to był to "steryd". 

Takich mitów jest więcej.

W tym momencie warto podkreślić, co w ogóle jest uznawane za doping. W pewnych sportach (np. strzeleckich) dopingiem jest alkohol. Kofeina również jest wpisana na listę WADA (Światowej Agencji Antydopingowej). Kreatyna jeszcze kilka lat temu również była uznawana za nielegalne wspomaganie (rodzice mieli jednak rację, sterydziarzu zasrany!), podobnie jak pseudoefedryna (dostępna w leku Sudafed czy Coldrex MaxGrip).

W większości znaczących organizacji sportowych istnieją programy kontroli antydopingowej, które mają na celu utrzymanie uczciwości i bezpieczeństwa zawodników. Niemniej jednak, niektóre mniejsze organizacje sportowe, zwłaszcza te na niższych poziomach rozgrywek, mogą nie mieć rozbudowanych programów antydopingowych z powodu ograniczeń finansowych czy organizacyjnych.

Jest to jednak kwestia zmienna, a obecność lub brak kontroli antydopingowych może zależeć od wielu czynników, w tym od specyfiki danego sportu, regionu, poziomu zawodników czy organizacji zarządzającej daną dyscypliną. Ponadto, nawet jeśli istnieje program kontroli antydopingowej, jego skala, zakres i częstotliwość mogą się różnić w zależności od organizacji.

Zatem punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.


**ZAPISZ, ZAPAMIĘTAJ**

- Bądź świadom braku gwarancji przyjmowania dopingu (nawet przy prowadzeniu przez specjalistę);

- Zawsze miej z tyłu głowy, że mogą wystąpić skutki uboczne i ryzyko powikłań, szczególnie przy stosowaniu dopingu "jak leci;

- Czy od sterydów jest się głupszym? Jeśli bierzesz środki "na pałę" i masz zdanie, że im więcej tym lepiej to nie spodziewaj się, że przejdziesz testy Mensy. Mają na to wpływ, jednak osobiście uważam, że to jest trochę jak z alkoholem. Jeśli jesteś głupi bazowo, to po spożyciu jedynie się to uwydatni;

- To w pewien sposób uzależnia. Inaczej będzie się pracowało podczas cyklu, inaczej po nim - łatwo wpaść w błędne koło;

- Przyjmowanie dopingu nie zrobi samo z siebie Twojej formy i nie czyni Cię z obligu sportowcem;

- Najpierw doświadczenie i wykorzystanie swojego potencjału, a później doping - nie odwrotnie! ;

- Wszystko może być lekarstwem i trucizną - zależy w jaki sposób z tego korzystamy;

Na zakończenie moje prywatne zdanie. 

Sport zarówno amatorski jak i zawodowy prezentuje się dziś w taki sposób, że na każdym poziomie ludzie korzystają z dopingu. Chcą być szybsi, silniejsi, chcą mieć lepszą wydolność. O ile w sporcie amatorskim nie ma w ogóle o czym mówić - każdy robi tak jak uważa, ma swój poziom świadomości i nie podlega to ocenie - sprawa indywidualna. 

A w sporcie zawodowym? Żeby to oceniać trzeba wejść w skórę sportowca. Zobaczyć z jakimi przeciążeniami wiąże się dyscyplina, ile wymaga to wyrzeczeń, pracy, stresu. Łatwo jest wymagać, krytykować siedząc przed telewizorem. Moim zdaniem i tak wygra ten, kto pracuje ciężej, bardziej sumiennie, dba o sen, dietę, ma gen i predyspozycje do danej dyscypliny. Mimo dopingu.

A co z etyką? Przecież to oszustwo, czyż nie?

Moim zdaniem to samo, co w przypadku inwazyjnych zabiegów powiększających pośladki, piersi, usta, żeby podobać się bardziej. 

To samo, co w przypadku brania aut z wypożyczalni, żeby zrobić sobie z nimi zdjęcie i wstawić na instagram. 

To samo, co w przypadku kupowania polubień tak, żeby profil na social mediach lepiej się sprzedawał.

Mam wymieniać dalej?:)


Mam nadzieję, że nawet treningowi purytanie pijący tylko wodę i jedzący tylko banany i twaróg doczytali do końca bez zawału.


Trzymajcie się, pozdrawiam ciepło!

**
BIBLIOGRAFIA**

 1.   Bhasin S, Cunningham GR, Hayes FJ, et al. Testosterone therapy in adult men with androgen deficiency syndromes: an endocrine society clinical practice guideline. The Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism. 2010;95(6):2536-2559.

 2.   Handelsman DJ. Testosterone: use, misuse and abuse. Medical Journal of Australia. 2006;185(8):436-439.

 3.   Pope Jr HG, Kanayama G, Athey A, Ryan E, Hudson JI, Baggish A. The lifetime prevalence of anabolic-androgenic steroid use and dependence in Americans: current best estimates. The American Journal on Addictions. 2014;23(4):371-377.

 4.   Wang C, Nieschlag E, Swerdloff R, et al. ISA, ISSAM, EAU, EAA and ASA recommendations: investigation, treatment and monitoring of late-onset hypogonadism in males. International Journal of Impotence Research. 2009;21(1):1-8.

 5.   Kanayama G, Pope Jr HG, Hudson JI. "Body image" drugs: a growing psychosomatic problem. Psychotherapy and Psychosomatics. 2001;70(2):61-65.

 6.   Basaria S, Coviello AD, Travison TG, et al. Adverse events associated with testosterone administration. New England Journal of Medicine. 2010;363(2):109-122.

 7.   Vanberg P, Atar D. Androgenic anabolic steroid abuse and the cardiovascular system. Handbook of Experimental Pharmacology. 2010;195:411-457.

 8.   Elliott D, Clarke N. Anabolic steroid abuse and dependence. Current Psychiatry Reports. 2014;16(4):452.

 9.   Griggs RC, Kingston W, Jozefowicz RF, Herr BE, Forbes G, Halliday D. Effect of testosterone on muscle mass and muscle protein synthesis. Journal of Applied Physiology. 1989;66(1):498-503.

  10.  Kicman AT. Pharmacology of anabolic steroids. British Journal of Pharmacology. 2008;154(3):502-521.
----------



Czarna Biblia Sportu

Reaktywacja wpisu o zależności święta - żarcie - alkohol. Wpis ma kilka lat, lecz nadal się pod nim podpisuję, co chyba jest w porządku. Poza tym jest zmodyfikowany o kolejne przemyślenia i dane.

Zapraszam do lektury.

Jak to jest z tymi świętami, czy przejmować się tym ile przytyjemy, i czy w ogóle przytyjemy w święta? Czy jest jakieś remedium na to, żeby w święta nie przytyć? Od razu zaznaczam, że pomijam tutaj sytuacje, w których są problemy natury hormonalnej, gospodarki cukrowo-insulinowej itd. Chcę tutaj podkreślić, a niektórym może uświadomić zależność pomiędzy deficytem a nadwyżką kaloryczną, i świadomością z tym związaną, co u większości ludzi jest podstawowym, a często jedynym problemem. Nadal istnieje spora tendencja do szukania rewolucyjnych rozwiązań, magicznych leków, pigułek, suplementów, koktajli i masy innych cudów, podczas gdy zupełne podstawy leżą i kwiczą.

Polecałbym przede wszystkim skupić się bardziej i „martwić się” tym, co i jak jemy w całym okresie poza świętami, czyli resztą roku, niż dumaniem nad ilością kilogramów jaka ewentualnie wjedzie nam  dodatkowo na wadze w krótkim okresie świątecznym. Jeśli cały rok nie trzymałeś/trzymałaś ilości kalorycznej właściwej dla utrzymania wagi, czy też nie był zachowany deficyt, był płacz i wkurzanie się na brak zmian w obwodach czy w wyglądzie, a nagle na święta zaczniesz siadać przy stole z odpalonym Fitatu na telefonie, liczyć to ile zjesz, i psując sobie całą przyjemność świąt, to gdzie tu sens? Oczywistym jest, że święta nie są dobrym okresem na zaczynanie zmian w żywieniu, ale jeśli już jesteśmy przy kalkulatorach, trzymaniem nawyków, to może po świętach warto zacząć z tego korzystać, ustalić sobie limity, potestować, nabrać świadomości jakie błędy do tej pory popełnialiśmy i zacząć „mądrzej” następny rok. 
Kolejna kwestia to cała otoczka związana ze świętami a także mentalność,  jaka panuje. Pewne rzeczy jesteśmy w stanie przeskoczyć, inne jednak są zakorzenione w tradycji, a czasem to po prostu kwestia integracji z innymi. Mówiąc o otoczce świąt mam na myśli to, co się dzieje przed i po. Przed są wigilie w pracy, spotkania, wyjścia ze znajomymi, z którymi nie widzieliśmy się cały rok. Po świętach mamy nadmiar żarcia (bo przecież w święta robi się jedzenia dla garnizonu wojska) i jemy to przez jakiś czas często jeszcze po sylwestrze. Wszystko to nie sprzyja (lekko mówiąc) szeroko pojętej diecie, bo nagle z trzech dni świąt, de facto robią się dwa tygodnie😉 

Pamiętając o tym wszystkim, naprawdę jest mało prawdopodobne abyśmy przez te kilka świątecznych dni ulali się jak prosiaki, nasze organizmy po prostu nie działają tak, że nagle wszystko co zjemy w święta zamieni się w tłuszcz na brzuchu czy tyłku😉 A te kilka kilogramów więcej na wadze po świętach to często jest po prostu więcej treści w żołądku, zmagazynowane węgle, być może więcej zatrzymanej wody w organizmie.

Do tego dochodzi często brak ruchu, i łatwo się domyślić, że to również nie wpływa pozytywnie na całokształt. Oczywiście, święta to nie jest również czas na maksowanie wyników (choć zależy dla kogo), ale zdrowy ruch, active rest, spacery, być może spróbowanie nowej aktywności fizycznej, cokolwiek, na pewno nie zaszkodzi.

![1703238295148.png](https://res.cloudinary.com/jaszczakw/image/upload/v1703238511/1703238295148_930b755580.png)

No i jeszcze alkohol… Raz, też ma kalorie, które jak najbardziej wliczają do ogólnego bilansu. Dwa – w dużym uproszczeniu – jest rozkładany do aldehydu octowego, który jest trucizną i organizm próbując jej się pozbyć wstrzymuje procesy np. spalania (spalanie tłuszczu „dzieje się” cały czas, nie tylko kiedy ćwiczymy), poza tym pijąc mamy zwiększone uczucie głodu przy jednoczesnym zwolnieniu metabolizmu i stopniowym zanikaniem samokontroli. 

Poza tym lista wad spożywania alkoholu jest dość obszerna.

Alkohol jest kancerogenny, zaburza pracę układu hormonalnego, pracę wątroby, kiepsko wpływa na nasze zdrowie psychiczne. 

W kontekście aktywności fizycznej spożywanie alkoholu może wpływać na trening w różnorodny sposób:

1. **Odnowa mięśni i regeneracja:** Alkohol może opóźniać procesy regeneracyjne po treningu, wpływając negatywnie na odnowę mięśni i adaptacje treningowe.

2. **Dehydratacja:** Alkohol działa moczopędnie, co może prowadzić do odwodnienia. Nawodnienie jest kluczowe dla efektywnego treningu.

3. **Wytrzymałość i wydolność:** Alkohol może obniżyć wydolność aerobową i zdolność do osiągania wyższych intensywności treningu.

4. **Zaburzenia snu:** Spożywanie alkoholu przed snem może zaburzać jakość snu, co może negatywnie wpływać na regenerację i gotowość do treningu.

5. **Równowaga hormonalna:** Alkohol może wpływać na równowagę hormonalną, co może mieć konsekwencje dla wzrostu mięśni i utraty tkanki tłuszczowej.

Warto podkreślić, że umiarkowane spożycie alkoholu może mieć minimalny wpływ na trening, ale nadmierne i regularne picie może negatywnie wpływać na wyniki treningowe i ogólną zdolność do utrzymania zdrowego stylu życia. Ważne jest zatem zachowanie umiaru i świadomość indywidualnych reakcji organizmu na spożywanie alkoholu.

Dodatkowo, alkohol może mieć wpływ na decyzje dotyczące żywienia i może prowadzić do spożywania niezdrowych przekąsek. Długotrwałe nadużywanie alkoholu może prowadzić do utraty masy mięśniowej i obniżenia ogólnej wydolności fizycznej.

![1703238295171.jpg](https://res.cloudinary.com/jaszczakw/image/upload/v1703238511/1703238295171_cf47a3ae62.jpg)

Pozytywnym jest, że w ogólnym spojrzeniu trochę się już zmieniają zarówno relacje z jedzeniem jak i piciem alkoholu. Jeśli nie masz ochoty, to "nie mam dziś ochoty" powinno być zrozumiane i przez Ciebie i przez bliskich. Czasem relacje z bliskimi czy też ze znajomymi mocno gryzą się z tym, co sami chcemy osiągnąć. Przecież babci nie odmówimy ciasta jeśli go nie chcemy, czy ciężko być jedyną niepijącą osobą przy stole. Jednak czy na pewno?  Informacje można przekazać w nieinwazyjny sposób, a poczucie naszej wartości niekoniecznie musi ucierpieć jeśli będziemy "wyjątkowi" przy stole.

Podsumowując. Najważniejszy będzie tutaj balans (odkrywcze, nie?) i pozostanie szczerym w relacji ze sobą, z tym o co dbamy i do czego dążymy.
Poza tym - serio, jest różnica pomiędzy spróbowaniem wszystkich potraw i wypiciem drinka, a wp****niem jak obłąkany i kompletnym zachlaniem mordy z przerwami na „uleżenie”😉 


Bibliografia:

1. Rehm, J., Taylor, B., & Room, R. (2006). Global burden of disease from alcohol, illicit drugs and tobacco. Drug and Alcohol Review, 25(6), 503-513.

2. Gao, B., & Bataller, R. (2011). Alcoholic liver disease: pathogenesis and new therapeutic targets. Gastroenterology, 141(5), 1572-1585.

3. Rehm, J., Mathers, C., Popova, S., Thavorncharoensap, M., Teerawattananon, Y., & Patra, J. (2009). Global burden of disease and injury and economic cost attributable to alcohol use and alcohol-use disorders. The Lancet, 373(9682), 2223-2233.

4. Sullivan, E. V., & Pfefferbaum, A. (2005). Neurocircuitry in alcoholism: a substrate of disruption and repair. Psychopharmacology, 180(4), 583-594.

5. Muka, T., Imo, D., Jaspers, L., Colpani, V., Chaker, L., van der Lee, S. J., ... & Franco, O. H. (2016). The global impact of non-communicable diseases on healthcare spending and national income: a systematic review. European Journal of Epidemiology, 31(1), 1-24.

6. Barnes, M. J. (2014). Alcohol: Impact on sports performance and recovery in male athletes. Sports Medicine, 44(7), 909-919.

7. O'Brien, C. P. (2012). Alcohol and sport: Impact on brain and behavior. Alcohol Research: Current Reviews, 34(2), 197-214.

8. Shirreffs, S. M., & Maughan, R. J. (2006). Volume repletion after exercise-induced volume depletion in humans: replacement of water and sodium losses. American Journal of Physiology-Regulatory, Integrative and Comparative Physiology, 291(4), R280-R290.

9. Vella, L. D., & Cameron-Smith, D. (2010). Alcohol, athletic performance and recovery. Nutrients, 2(8), 781-789.

10. Koopmann, A., Bezold, C., & Buettner, A. (2017). Effects of acute alcohol consumption on sports performance: A systematic review of the literature. Sports Medicine, 47(12), 2523-2544.

O zależności pomiędzy świętami, jedzeniem, spożywaniem alkoholu a treningiem

Święta - trening - alko - żarcie

Rola snu, wspomaganie, suplementacja, środki